بیرینگ بابیتی (یاتاقان بابیتی) چیست؟

در یاتاقان بابیتی از آلیاژ بابیت (Babbitt) که به آن فلزبابیت یا فلز یاتاقان نیز می گویند،استفاده می شود.بابیت یکی از بی نهایت آلیاژهایی است که برای پوشش سطح یاتاقان در یاتاقان‌های ساده استفاده می‌شود. این آلیاژ توسط آیزاک بابیت در سال ۱۸۳۹ و آمریکا اختراع شد. بابیت دارای خاصیت مقاومت در برابر سائیدگی چسبنده می‌باشد. بابیت یک آلیاژ نرم است که بسیار آسیب پذیر می باشد، به همین خاطر تصور می‌شود که برای پوشش دهی سطوح داخلی یاتاقان‌ مناسب نمی باشد. اما ساختار آن از کریستال‌ های سخت کوچکی تشکیل شده که در زمینه نرم فلز پراکنده شده اند و از آن یک کامپوزیت پایه فلزی می‌سازند. هنگامی که یاتاقان کار می‌کند، فلز نرم‌تر به مقدار کمی ساییده می‌شود که این باعث ایجاد مسیری برای روانکاری بین شفت و یاتاقان می‌شود. وقتی از قلع به عنوان مادهٔ نرم‌تر استفاده می‌شود، اصطکاک باعث می‌شود که قلع ذوب شود و به عنوان یک روانکار عمل کند، مخصوصاً در زمانی که روانکار دیگری وجود ندارد می‌تواند به خوبی از یاتاقان محافظت کند. در ماشین‌های احتراق داخلی از بابیت بر پایه قلع استفاده می‌کنند به این دلیل که می‌تواند در مقابل بارگذاری‌های دوره‌ای مقاومت کند. در شکل سنتی یاتاقان فلزی بابیتی، یک یاتاقان بالشتکی که از جنس چدن ساخته شده را با انطباق عبوری دور یک شفت ثابت نگه می‌دارند. شفت را با دوده (به عنوان ماده رهاساز که برای جلوگیری از چسبیدن دو سطح به یکدیگر استفاده می‌شود) پوشش دهی می‌کنند و دو سر یاتاقان را با خاک رس می‌بندند. ابتدا آلیاژ مذاب را در نیمهٔ پایینی یاتاقان می‌ریزند سپس به کمک لاتون‌گذاری بین دو نیمه فاصله ایجاد می‌کنند و سپس لایهٔ بالایی را قرار می‌دهند و مذاب را داخل حفره می‌ریزند. لاتون (ورق نازک فلزی) باعث می‌شود که بعد از انجماد مذاب دو نیمهٔ بالایی و پایینی به یکدیگر نچسبند. عدم روانکاری مناسب یاتاقان بابیتی باعث افزایش درجه حرارت آن به دلیل وجود اصطکاک می‌شود که ادامه دار بودن آن باعث ذوب فلز بابیت و پاشش آن به بیرون از یاتاقان می‌شود. در حالت مدرن تر استفاده از یاتاقان بابیتی، سطح داخلی یاتاقان با استفاده از آلیاژ برنز پوشش دهی می‌شود و آلیاژ بابیت به کمک فرایند ریخته‌گری گریز از مرکز به داخل پوسته ریخته می‌شود.